Title: In Het Holst Van De Nacht Source: Muziekkrant OOR nr. 25-26 (The Netherlands) by Constant Meijers. Transcription by Adriaan van Wiggen as sent to Dutch Dogs Yahoo discussionlist. November 27, 1999 Date: December 18, 1974 Keywords: Closing Time, Ol' '55/ Eagles, The Heart Of Saturday Night, Mothers of Invention, Herb Cohen, Charles Bukowski, Europe, New York, Los Angeles, David Blue, Bruce Springsteen Magazine front cover: Muziekkrant OOR nr. 25-26. December 18, 1974

Accompanying pictures

"And you hear the rumble As you're fumblin for a cigarette". Credits: photography by Constant Meijers

Heart Of Saturday Night press release with early autograph

 

In Het Holst Van De Nacht

The blur drizzle down the plate glass and a neon swizzle stick stirs up the night air, as a cue ball maverick of a moon rolls across an obsidian sky and the busses groaning and wheezing at the corner of restless blvd. and midnight road, across the trucks from easy street and window shoppers beat the cement stroll and I sit scowling over this week's special Norm's pancakes and eggs c69 trying to stretchout in the bowels of this metropolitan area. I've tasted Saturday nights in Detroit, St. Louis, Tuscaloosa, New Orleans, Atlanta, N.Y.C., Boston, Memphis. I've done more traveling in the past year than I ever did in my life so far, in terms of my level of popularity, on the night spot circuit, I remain in relative obscurity and now upon the release of a second album, which I believe a comprehensive study of a number of aspects of this search for the center of Saturday night, which Jack Kerouac relentlessly chased from one end of this country to the other, and I've attempted to scoop up a few diamonds of this magic that I see. Musically pulling influence from Mose Allison, Thelonious Monk, Randy Newman, George Gershwin, Irving Berlin, Ray Charles, Stephen Foster, Frank Sinatra...

My favorite writers, Jack Kerouac, Charles Bukowski, Michael C. Ford. Robert Webb, Gregory Corso, Lawrence Ferlinghetti, Larry McMurtry, Harper Lee, Sam Jones, Eugene O'Neill, John Reechy and more. I drive a 1965 Thunderbird that needs a valve job and at least 4 quarts of Penzoil a week and gets 4 miles to the gallon on a long distance, the trunk is busted. And I have 3 warrants on traffic violations in the Los Angeles Metropolitan area alone. I am a pedestrian piano player with poor technique but a good sense of melody. I write in coffee shops, bars, and parking lots. My favorite album is Kerouac-Allen on Hanover Records.

Born December 7, 1949 in Pomona, California, I drink heavily on occasion and shoot a decent game of pool and my idea of a good time is a Tuesday evening at the Manhattan Club in Tijuana. I reside now in the Silver Lake area of Los Angeles and am a dedicated Angelino and have absolutely no intention of moving to a cabin in Colorado. I like smog, traffic, kinky people, car trouble, noisy neighbors, crowded bars, and spend most of my time in my car going to the movies.

Now, with two diploma albums, Closing Time and The Heart of Saturday Night, I trust I will secure enough club dates to keep me moving. I've been an opening act for many artists including Frank Zappa and the Mothers, Buffalo Bob and the Howdy Doody Review, Charlie Rich, John Stewart, Billy Preston, John Hammond, Jerry Jeff Walker, Bob La Beau, Danny O'Keefe and others and I've met Ed Barbara of Manhattan Furniture.

Your friend and mine,

Tom Waits

In de koffiebar van het luxueuze hotel zat Tom Waits al op me te wachten. Hij lurkte aan een milkshake en zijn tamelijk haveloze verschijning detoneerde sterk in de frisse oranje met witte ruimte. Zijn morsige pet, ongetemde baardgroei, afgedragen kleren en afgetrapte schoenen gaven hem een armoedig uiterlijk, maar de levendigheid van zijn ogen en zijn gebaren deden zijn uiterlijk al snel irrelevant worden. Op weg naar de lift werd Waits aangeschoten door een meisje dat hem meende te herkennen: "Hey man, ben jij niet die vogel van 'Ol'55'?." Waits bromt iets van een bevestiging zonder zichtbaar verblijd te zijn met deze herkenning. "Dat vind ik een ontzettend goed nummer, man!", zegt het meisje. De openschuivende liftdeuren brengen Tom's redding. Hij mompelt nog een snel "Thank ye", alvorens hij zich schielijk van de buitenwereld laat afsluiten. Tijdens de reis vertelt Tom al iets te vaak geluisterd te moeten hebben naar dergelijke loftuitingen. "Kijk, de meeste mensen weten niet eens hoe ik heet of dat dat nummer door mij op de plaat is gezet. Dan hebben ze het over de Eagles...maar ja." We komen de kamer binnen en Tom duikt enigszins onrustig weg in een ruime stoel. Op het tafeltje voor hem legt hij de twee boeken van Charles Bukowski, die hij onder zijn arm meedroeg. "Ik heb het niet zo begrepen op interviews", begint hij te zeggen. "Daarom ben ik misschien ook slecht voorbereid...Ik heb pas een paar interviews gedaan, niet zo veel eigenlijk. Maar ik heb al door dat je op standaardvragen ook standaardantwoorden geeft. Misschien kan ik je het beste eerst maar vertellen waar ik mee bezig geweest ben, want ik weet niet...

Rrriinngg... de telefoon breekt in als een ongewenste indringer. "Oh, oh", zucht Tom geirriteerd. Ik leg de telefoon weer neer en begin uit te leggen dat ik Tom Waits niet zozeer heb aangevat vanwege 'Ol'55', maar vanwege het prachtige 'I Hope That I Don't Fall In Love With You' dat vertelt over iemand die in een kroeg zijn oog op een meisje heeft laten vallen, haar niet durft te benaderen en telkens een voorwendsel bedenkt om dat uit te stellen...totdat het te laat is en zij verdwenen blijkt te zijn in die ene seconde dat hij even niet oplette.

I hope that I don't fall in love with you

Well, I hope that I don't fall in love with you
Cause falling in love just makes me blue
Well, the music plays and you display your heart for me to see
I had a beer and now I hear you calling out for me
And I hope that I don't fall in love with you

Well, the room is crowded, people everywhere
And I wonder, should I offer you a chair?
Well, if you sit down with this old clown, take that frown and break it
Before the evening's gone away, I think that we can make it
And I hope that I don't fall in love with you

Well, the night does funny things inside a man
These old Tom-cat feelings you don't understand
Well, I turn around to look at you, you light a cigarette
I wish I had the guts to bum one, but we've never met
And I hope that I don't fall in love with you

I can see that you are lonesome just like me
And it being late, you'd like some company
Well, I turn around to look at you, and you look back at me
The guy you're with he's up and split, the chair next to you's free
And I hope that you don't fall in love with me

Now it's closing time, the music's fading out
Last call for drinks, I'll have another stout
Well, I turn around to look at you, you're nowhere to be found
I search the place for your lost face, guess I'll have another round
And I think that I just fell in love with you

...Rrrriinnngg, weer die telefoon...Waits voelt zich niet happy en stelt voor naar een andere plek te gaan, maar volgens mij kan er nu niets meer gebeuren. "Alright", mompelt hij met zijn wat schorre stem. Tom is lastig te verstaan omdat hij erg binnensmonds praat, veel zucht, steunt en mompelt, woorden vaak maar half uitspreekt. We gaan nog even door over 'Ol'55': "Well...'t is door wat andere mensen opgenomen. Ik kreeg er wat erkenning door, maar eerlijk gezegd vind ik het niet de sterkste song van die 'Closing Time' elpee. Vanuit commercieel oogpunt bezien, neem ik aan dat het goed is als andere groepen songs van je doen. Een nummer oppakken waarvan ze denken dat het aan zal slaan, maar...eh...Ik heb net mijn tweede elpee afgemaakt, ongeveer een maand geleden en ben toen meteen op een zesweekse tournee met de Mothers of Invention gegaan. Als openingsact. Die elpee, waarvoor ik veel tijd in het schrijven heb gestopt, heet 'Looking For The Heart Of Saturday Night'. Ik heb de songs voor deze plaat eerst een tijdje live uitgevoerd. Ik ben er dan ook erg hoopvol over gestemd. Volgens mij zal deze plaat een goede pers kunnen krijgen. Hoe het zal verkopen weet ik niet. Daar kan niemand iets over zeggen. In ieder geval ben ik voldaan over de plaat...elf songs. Begin september komt de plaat uit en ga ik weer drie maanden op tournee...Om weer helemaal overnieuw te beginnen."

- Staat je dat aan? Op tournee gaan, jezelf verkopen, in de commercie duiken?

"Dat is net zo goed een deel van de muziekindustrie als schrijven en optreden. Bovendien vind ik optreden, tijdens concerten of in clubs, erg leuk. Ik heb nu net die shows met Frank Zappa achter de rug. Frank kreeg daar meer voor dan ik. Als je in een club speelt, krijg je $ 250 per avond. Dat doe ik dan af en toe om mezelf te subsidieren voor wanneer ik met een eigen groep op tournee ga en $ 200 per week voor de hele groep krijg."

- Bij Zappa speelde je alleen?

"Ja, inderdaad, en de meeste shows kwamen erg goed over, wat me enigszins verbaasde. Ik begreep dat niet. Ook in het Zuiden bijv. waar je het traditionele publiek krijgt dat gewoonlijk buiten zinnen is en gewend aan herrieschoppers, raddraaiers en 'popguns'...Het liefste zou ik nachtclubs doen. Daar kom ik het beste tot mijn recht. Maar om in een grote hal na te streven wat iemand als Zappa probeert te bereiken, is natuurlijk een uitdaging...een goeie ervaring. Met name voor een solo-artiest. Het verschaft een uitstekend gevoel als je in staat blijkt te zijn een publiek tot luisteren te dwingen."

- Hoe kwam je bij Zappa terecht?

"We hebben allebei dezelfde manager, Herb Cohen. Toen ik Zappa voor het eerst ontmoette, ergens in Canada, was hij net zijn openingsact kwijtgeraakt. Ik ging toen met hem mee and gave it a shot alone ... De eerste tour verliep niet zo best ... afgemaakt in zowat elke plaats die we aandeden. Dat veranderde mijn houding en ik kwam terug met een wat meer entertainerder benadering."

- Bedoel je dat je meer communicatie met je publiek begon te onderhouden?

"Ja...en dat werkt. Ik heb verschillende openingsacts van Zappa van het toneel zien weglopen, wat nogal gemakkelijk is omdat 't publiek toch geen moer kan schelen wie je bent. Ze willen Frank zien. Eerst hebben ze een maand op zijn komst gewacht, toen een tijd buiten voor het theater. Eenmaal binnen mogen ze dan nog een anderhalf uur op hun stoel zitten wachten. Dan gaan de lichten uit, worden ze tot een soort waanzin opgefokt en komt er zo'n kleine man in z'n eentje tevoorschijn waar ze niet op hebben zitten wachten. Dat was een uitdaging voor me, nou en of. Je kunt van een publiek dat al van te voren achter je staat en op ieder woord en iedere ademtocht van je heeft zitten wachten lui worden, creatief lui. Ik had zulke publieken als bij Frank nog nooit meegemaakt...op het puntje van hun stoel gezeten, weet je wel...Maar wie weet, op een goede dag..."

Beatniks

Naar Tom's schoenen kijkend, merk ik op dat hij bij Zappa kennelijk niet genoeg verdiende om nieuwe schoenen te kopen. "Ik heb niet in nieuwe schoenen geinvesteerd, nee. Ik heb een auto gekocht, '65 Thunderbird voor $ 100 die loopt als een naaimachientje."

- Wat deed je voor je platencarriere een begin nam?

"Speelde ik in San Diego, waar ik ook naar school ging. Vlak voor ik die eerste elpee maakte, ben ik naar Los Angeles gegaan. Daar scharrelde ik wat rond en probeerde iets met clubs op poten te zetten. In San Diego gebeurde niets bijzonders. Ik deed mijn best om mijn hoofd boven water te houden en maakte alles door waar je doorheen moet als je serieus overweegt muziek als vak te nemen...Dat is een grote stap. Daarnaast probeerde ik mezelf als schrijver te ontwikkelen".

- Popteksten of ook andere dingen?

"Af en toe ook andere dingen. Momenteel doe ik wat gesproken woord dingen op het toneel. Een soort beat-poezie zou je kunnen zeggen. De eerste keer dat ik met iets uit de gesproken woord traditie in aanraking kwam, was bij een plaat van Jack Kerouac en Steve Allen. Een fantastische plaat, in '57 uitgekomen, die bestond uit een muzikale achtergrond waaroverheen hij gewoon een verhaal vertelde... Fascinerend. Ik heb zelf inmiddels ook geprobeerd een paar verhalen te schrijven. 't Is verbazingwekkend om tijdens een concert of in een club een muziek set te onderbreken met een verhaal. Een poetisch verhaal...dat is geweldig. Weliswaar is het woord Poezie sterk geinflatteerd, maar poezie kan best geschikt gemaakt worden voor een muziekpubliek als het muziek bevat en geen zuchten-uit-je-borst en tranen-in-je-ogen wordt. Het moet onderhoudend zijn, een verhaal."

- Lees je veel poezie?

"Op het moment veel hedendaagse Amerikaanse poezie, zoals Charles Bukowski, een plaatselijke 'Angelino-Wino' (een flink drinkende, typische Los Angelian, CM) dichter. Iemand die voorop loopt in de underground scene hier, als tenminste sprake is van een underground. Volgens mij is die er wel. Ik heb hem nooit ontmoet, maar ken bijna al zijn werk. Indertijd ben ik begonnen met het werk van de vijftiger jaren Beats (Beatniks. CM) te lezen. De meeste gesproken woord platen die ik heb zijn uit die periode en dus al erg oud. Ferlinghetti en Rexroth maakten platen, Gregory Corso en Jack Kerouac maakten platen. Die worden niet meer geperst en zijn moeilijk te krijgen."

- Jouw songs reflecteren een sfeer van verlatenheid en desolaatheid die ook bij Kerouac aan te treffen is. De sfeer van de vijftiger jaren. Betekent dit dat je je in de zeventiger jaren niet thuis voelt?

"Nee, helemaal niet. Ik heb alleen het gevoel dat er in de vijftiger jaren een hoop te hakken viel. Ik ben vertrouwd met de literatuur uit die tijd en daarom vind ik het goed om 2 of 3 verhalen te schrijven en die in een set uit te voeren. Die stukken doen het zelfs soms beter dan de songs ha ha. Maar het moet wel uitgevord worden, niet voorgelezen. En je moet het publiek het gevoel geven dat je iets belangrijks en de moeite van het beluisteren waard gaat doen."

Rijm

- Bestond de eerste elpee 'Closing Time' uit een verzameling songs die je daarvoor door de jaren heen geschreven had?

"Ja,...een periode van ongeveer vier jaar."

- Voor je tweede elpee had je dus veel minder tijd, zoals dat zo vaak gebeurt. Dat lijdt dan menigmaal tot minder opmerkelijke resultaten dan je op grond van een eerste elpee zou mogen verwachten.

"Zeker, dat is waar. Er is iets aan de hand met het schrijven van een collectie songs en het moeten wachten op de mogelijkheid om ze op te nemen. Vaak duurt dat zo lang dat het lijkt of er, als je ze eenmaal opgenomen hebt, iets van de etter en de gal uit verdwenen is. Ik ben niet in staat een collectie songs te schrijven en meteen naar de studio te rennen. Daarvoor moet je wachten tot het moment dat de platenmij vindt dat je er klaar voor bent...Je moet een song helemaal door je heen laten sijpelen, uitelkaar trekken en alle kanten op buigen. Net zo lang tot je het gevoel hebt dat hij sterk genoeg is en je er voor jezelf zeker van bent dat het de moeite waard is om hem voor het nageslacht vast te leggen...De songs op mijn nieuwe plaat zijn allemaal betrekkelijk nieuw. Geschreven over de periode van een jaar. Volgens mij zitten er een paar sterke stukken bij."

- Speel jij tijdens optredens piano?

"Piano en gitaar. Op beide instrumenten componeer ik ook. De laatste tijd ben ik begonnen met eerst de teksten te schrijven. Ik heb het punt bereikt waarop ik, zittend in een koffieshop of op een hotelkamer, zonder instrument een eerste couplet kan componeren. Dat ga ik dan ergens bij proberen te passen. Daarmee vermijd ik het punt waarop veel songschrijvers vast komen te zitten, namelijk dat een song een rijm, metrum en specifieke vorm moet hebben om bij het publiek lekker in het gehoor te liggen. Als je dat accepteert, laat je het rijm de song bepalen. Van die traditionele song-vorm, couplet-refrein, op rijm - raak ik steeds verder af. Dat is me veel te beperkend. Daarom probeer ik me zo ver mogelijk van berijmde songs te houden en verhalen te schrijven... Well'..."(Steekt op z'n dooie gemak een sigaret op, blaast de rook uit en vraagt: ) "Wil je er een horen?." Tom lacht kort, voelt zich kennelijk in vorm komen en kondigt met een wat plechtige stem 'The Ghosts of Saturday Night' aan.

"Ik heb dit verhaal uitgewerkt in Napoleone's Pizza House, een 'joint' in het zeeliedenkwartier in National City. Ik heb daar vijf jaar gewerkt...dit pas veel later geschreven, toen ik er al lang niet meer werkte en verhuisd was. Ik ging er regelmatig weer naar terug om de baas en de diensters weer eens op te zoeken, en in National City rond te schuimen van 4 tot 6 in de morgen. Op een keer heb ik toen deze karakterschets geschreven...(mompelt wat)...alright...The Ghosts of Saturday Night...1973...'right..."

The Ghosts Of Saturday Night

Well, a cab combs the snake, tryin' to rake in that last night's fare
And a solitary sailor, who spends the facts of his life like small change on strangers
paws his inside P-coat pocket for a welcome twenty-five cents
and the last bent butt from a package of Kents
as he dreams of a waitress with Maxwell House eyes
and marmalade thighs with scrambled yellow hair
Her rhinestone-studded moniker says "Irene"
as she wipes the wisps of dishwater blonde from her eyes

And the Texaco beacon burns on
The steel-belted attendant with a "Ring and Valve Special"cryin':
Fill 'er up and check that oil
You know it could be your distributor and it could be your coil

The early mornin' final edition's on the stands
and the town cryer's cryin' there with nickels in his hands
Pigs in a blanket, sixty-nine cents
Eggs, roll 'em over, and a package of Kents
Adam and Eve on a log, you can sink 'em down straight
Hash browns, hash browns, you know I can't be late

And the early dawn cracks out a carpet of diamonds
across a cash crop car lot, filled with twilight Coupe Devilles
leaving the town in the keeping
of the one who is sweeping
up the ghosts of Saturday night

..."That's it"

- Dit thema loopt door de hele plaat?

"Er loopt een rode draad door de hele plaat heen, dacht ik, een verhaal-lijn. Dat werkt en ik doe het veel liever dan een collectie onsamenhangende songs."

- Waaruit je hang naar literatuur spreekt. Er zullen per slot van rekening maar weinig mensen met Charles Bukowski onder hun arm komen aanstappen.

"Bukowski heeft zijn vingers aan de pols van Los Angeles. Hij is afgerost en neergeslagen en volkomen failliet. En hij schrijft uit een sterke asfaltbenadering die mij erg aanspreekt. Hij heeft geen enkele neiging om naar de country te verhuizen, net zo min als ik..."

- Wat is de specifieke sfeer die je in Los Angeles aantrekt? De meeste mensen die ik hier gesproken heb, schelden erop en willen weg.

" Aha...Where is the heart of saturday night in Los Angeles?...Los Angeles vermurwt je, perst je uit. Het kost een hele tijd voor je iets als een concept van een stad in de gaten krijgt. Iets waar je je armen omheen kunt slaan en in je op kunt nemen... Maar er klopt een hart hier...er is een bepaalde kameraadschap in deze gemeenschap. Wat betreft het nachtleven is het hier fantastisch... Ik ben een 'tomcat'...ik slaap overdag en ga er het grootste gedeelte van de nacht op uit... Er is hier volgens mij iets heel speciaals..."

Geen Country

Tom Waits is nog niet in Europa geweest. Hij zou daar graag heen gaan en met name willen rondzwerven door Parijs, een stad waar hij zich, met zijn voorliefde voor het existentialisme van de vijftiger jaren, thuis moeten kunnen voelen. We praten over Sartre, Les Tricheurs en komen vanzelf weer terug bij Kerouac.

"Kerouac was een oorlogskind, zoals de meesten van de Beats. Kerouac had dat rusteloze, dat gekwelde, 't voortdurende zoeken naar sex en gezelschap... Hij was op zoek naar de heart of saturday night...schiep zijn eigen Amerika."

- Kerouac had ook een sterke vernietigingsdrang. Ervaar jij dat bij jezelf ook?

"Weet ik niet... Ik heb mijn dag in mijn nacht veranderd omdat ik altijd nachtbaantjes gehad heb. Op 't moment verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn huur kan betalen, bezig kan blijven met wat ik doe en mijn eigen levensstijl ontwikkelen... Tot op zekere hoogte is het een luxe die mogelijkheid te hebben... Maar of ik destructief ben, zou ik niet weten. Volgens mij zijn de meeste Amerikanen dat. We leven in een kunstmatig, plastic wereld, maar ik voel niet de minste aandrang om eruit weg te lopen, en een hutje op de top van 'Old Smokey' te zoeken. Ik accepteer het allemaal."

- Ben je ooit in New York geweest?

"Nee, heel kort maar. Ik heb er eens een week in een club gespeeld. Wel zou ik er erg graag willen wonen. Als ik 't me zou kunnen veroorloven, ging ik er morgen direkt naar toe.

- Ken je LA helemaal, of blijf je binnen de veilige beschutting van Hollywoood?

"Ik ga er kris kras doorheen."

- Veel mensen hebben het hier over gevaarlijke buurten waar je maar beter weg kunt blijven.

"Ik denk dat het hier net als in New York is waar je plaatsen hebt, waar je 's avond niet heen gaat. In iedere stad heb je wel plaatsen die na 12 uur 's nachts als gevaarlijk worden beschouwd... Ik denk dat het allemaal neerkomt op hoe je daar tegenover staat. Ik heb niet het gevoel dat mijn leven op het spel staat als ik naar Watts of naar El Cigundo ga. Dat heeft allemaal met je eigen aanpassingsvermogen te maken... Een vriend van me uit New York was op een keer nog laat op straat. Hij woonde ergens bij 5th Avenue en kwam met een hoop geld op zak terug van een concert. Hij ging wat etalages staan bekijken, toen er op een gegeven moment, hij stond net een herenmodewinkel te bewonderen, een of andere kerel op hem afkwam en hem recht in zijn ogen begon te kijken. Die vriend werd plotseling ontzettend bang, terwijl die kerel wat aan zijn gezicht krabde en iets zei van: "Wat zou je ervan denken om over een uurtje terug te komen en een van die pakken te pakken, maat?" Mijn vriend begon verder te lopen en bleef toen opeens staan, keek die kerel aan en antwoordde: "Oke, we gaan door dat raam. Jij neemt de helft!" Toen werd die kerel ontzettend bang en zei: "Nee, nee, 't was maar een geintje. Ik kom net uit de kroeg." 't Gaat er dus maar om hoe je jezelf in de hand houdt in allerlei situaties... Nee, ik ben niet bang om waar dan ook in LA heen te gaan. 't Enige wat je nodig hebt om te overleven hier is een auto... Er zijn perioden dat ik downtown ga en nooit slaap...er leeft daar iets... De bars zijn er de hele nacht open, op neon-signs staat: "We are never closed"...."

- Er loopt hier nog een tomcat rond, David Blue. Die zul je wel eens tegenkomen.

"Ik kom hem altijd tegen in bars, ja. Hij is erg bitter. Volgens mij is iedereen dat die door dat folk-gedoe van de jaren zestig is gegaan en zich in de jaren zeventig nog steeds in een vrij grote obscuriteit bevindt. David is een buitengewoon getalenteerd schrijver, die het, geconfronteerd met zijn eigen impopulariteit, niet kan helpen dat dit weinig populair zijn in zijn schrijven doorkomt. Ik hou er niet van dat soort dingen te zien gebeuren, maar ja, het komt in iedere scene voor."

"Eerlijk gezegd begin ik een beetje genoeg te krijgen van die hele scene... De kern bestaat uit Crosby, Stills en Nash. Daar is het mee begonnen. Maar er zijn zoveel ontbindingen, herformeringen, duo's en trio's geweest! Allemaal met hetzelfde soort geluid en een zelfde soort onderwerpen. Door al die albums loopt een rode draad, of er nu eentje afhaakt en zelf iets doet of dat er gezamenlijk iets gedaan wordt. Ze hebben het allemaal over "mijn haar", "een boom", "een paard", of "een hut", waarmee ze een wereld proberen te scheppen zoals die rond 1850 bestond. Daar word ik behoorlijk moe van - in de zestiger jaren waren ze daar ook al mee bezig - , ik geloof dat er nu een nieuw potje op het vuur staat te sudderen."

"Waar ik wel goeie berichten over hoor is Bruce Springsteen. Gisteravond heb ik er met David Blue over gesproken en die was er behoorlijk kapot van."

"De zeventiger jaren hebben volgens mij al een paar goeie schrijvers voortgebracht, die hopelijk serieus verder zullen beitelen aan het gezicht van de hedendaagse muziekscene. Ik denk dat er in de jaren zeventig iets te exploderen staat... Ik voel het borrelen."

- Aan wie denk je als je het over goeie schrijvers hebt?

"Aan mijzelf...haha...nee, nee, ik denk dat ik in een kleine cultfollowing blijf hangen die voor mijn brood moet zorgdragen... Ik zou graag een soort beatrenaissance willen zien...weg van die country muziek, dat heb ik nou wel gehoord. In de zestiger jaren zijn we daar al mee doodgegooid en nu komen ze weer met al die country - beat-folk - rock - country handel. Ik wil een renaissance van het imago van de grote stad met op de werkelijkheid gebaseerde songs. Geen dromerij, geen country utopie...maar een echte city-scene!"

- Voel je jouw ideeen ook bij anderen leven?

"In LA is er een soort underground poezie- en muziekscene de kop aan 't opsteken. Het krijgt ook al aandacht in de pers, de LA Times. Er is een hoop gaande. In Venice, eertijds het centrum voor de Beatnik-coffeehouse-scene, zie je dit weer opbloeien. Ik hoop dat er een meer literair georienteerde generatie zangers en schrijvers een kans gaat krijgen."

Randy

"Wat er met mij gaat gebeuren, is onvoorspelbaar. Ik wil blijven schrijven en voel me iedere keer beter met wat ik schrijf... Keeping my financial head above the financial water... Er zijn niettemin een paar schrijvers die ik bewonder. Randy Newman is een van hen. Iemand die een entiteit in zichzelf vormt, een buitengewoon vakman. Dat is iets wat bij veel contemporaine schrijvers ontbreekt. De zaken waar hij zich in zijn songs mee bezig houdt, duiden op het feit dat hij niet aangetast is door schrijvers om hem heen. Bovendien komt hij uit een zeer muzikale familie wat volgens mij een hele steun is. Er zijn zo ontzettend veel artiesten enkel en alleen op grond van het charisma naar de muziekscene gedreven i.p.v. dat ze in henzelf iets waardevols vinden dat de moeite van het aanbieden waard is. Deze hele business is in feite belachelijk, maar er zijn een paar rijnstenen en Randy Newman is er een van. Hij is o.a. sterk beinvloed door George Gershwin en Newman is niet enkel een songschrijver, maar een componist. Een componist van zeer intelligente melodieen. Zo moet iedere artiest een aantal stadia doormaken, voordat hij volgroeid is. Daar ga ik momenteel doorheen."

Notes:

N/A