Accompanying pictures

Still from the movie: "Big Time ". Date: filmed in November 1987 at the Warfield Theatre in San Francisco and the Wiltern Theatre in Los Angeles. Released 1988. Credits: Movie directed by Chris Blum. Director of photography: Daniel Hainey

Still from the movie "Ironweed". Date: movie was shot early 1987, released December 1987. ca. 1987. Credits: unknown

Het Grote Tom Waits Interview

"Denkend aan Tom Waits kan ik niet slapen" denk ik, en knijp mijn ogen dicht om de bromtol in mijn hoofd tot bedaren te brengen. Slapeloze nachten zijn nieuw voor mij: het licht blijft aan, al heb ik het uitgeknipt. Ik stommel rond, duik als een geest in de kinderkamer op, sluip naar beneden, ga besluiteloos in het schijnsel van de open ijskast staan, rook een sigaret, neem een half pilletje Xanax en wacht op het effect. Buiten zeurt Rainville: onbesproken lui hebben de vuilnisbakken buitengezet. Vrouwtje, baantje, kindje, hypotheekje, onvervuld droompje. Zij blijven onbesproken want een verhaal valt aan hen niet te ontwringen. Verbazend dat in deze buurt niet vaker wordt gemoord.

Ik voel de tijd verstrijken. Op een nacht als deze deed Frank een stap, lichtte in het geheim de hielen, volgde een ster die hij zich zorgvuldig had ingebeeld, nadat hij eerst een kattebelletje had achtergelaten aan een spijker in het voorhoofd van zijn vrouw. Mijn vrouw slaapt met de overgave van kinderen : "You're innocent when you dream". De Xanax treuzelt, de drank is op. Ik heb alleen nog detergent onder de kurk.. en in de onbarmhartige vroegte hang ik boven het Kanaal. In het vliegtuig zit driedelig zakenplebs; in hun attach�koffertje klopt een ruilhart tussen schoon ondergoed. Mannen zonder verhaal. Hun po�zie is in hun creditcards gestanst. Ik distantieer mij, want ik ben op weg naar Tom Waits.

Wardour Street, Soho, Rainville. Een negerin dweilt de dromen van mannen op in een peepshow, en vlak ernaast glip ik het Bijou Theatre binnen. Een maison - close, frullig ingericht, pluche en satijn, werkplaats voor hoeren van het oude stempel. Op het projectiescherm ontrolt zich "Big Time" een concertfilm over Tom Waits, gedraaid door Chris Blum (zie ook de clip van "Blow Wind Blow" uit "Franks Wild Years". Waits alla Al Jolson, charmezanger die grint gorgelt, blues-shouter en tovenaar met geblutst orkest. Tegelijk speelt Waits een man die kaartjes verkoopt in het theater en 's nachts in zijn bed ligt te woelen, dromend van showbusiness, van een ster die hij zich zorgvuldig heeft ingebeeld. "Big Time" is ook een live-elpee: een selectie songs uit "Swordfishtrombones", "Raindogs" en "Franks Wild Years", aangevuld met enkele nieuwigheden. Waits sluit alweer een periode af: wat moet volgen is nog onbekend. In ieder geval gaat hij binnenkort een rol spelen in "Cold Feet" van Robert Downhill, en is hij nu te zien in de verfilming van Williarn Kennedy's prachtboek "Ironweed". Maar in het Portobello Hotel spreekt hij eerst over "Big Time".

Tom Waits: "Ik heb er lang over zitten tobben, maar nu ben ik er wel zeker van: een concert kun je niet zomaar in een film vertalen. De concertfilm is een onmogelijk genre. Er zijn er in de loop der jaren wel een paar goeie gemaakt, "Stop Making Sense" van Jonathan Demme en "The Last Waltz" van Scorsese bijvoorbeeld, maar in beide gevallen zie je dat er vooral een cineast aan het werk was, dat er dus gestileerd werd. Je grootste angst is altijd dat je de essentie van een concert, dat vleugje parfum, dat dwaallichtje, teniet doet als je het in een camera probeert te vangen. Of dat je optreden tussen de poten van het camerastatief wegkruipt. Dan wacht je een grote teleurstelling, te vergelijken met wat je voelt als je mislukte vakantiefoto's ziet: "Wat is er met die foto's van oom Charlie gebeurd? Mijn favoriete foto's! Oom Charlie met die lampekap op z'n hoofd!"

HUMO: Een ander voorbeeld van een geslaagde concertfilm is "A Black & White Night" met Roy Orbison en vrienden. Jij was ��n van die vrienden, en je scheen je op die avond uitstekend te vermaken. Tom Waits: "Ja, dat dacht ik ook toen ik die video zag; ik dacht: "Moet je mij eens zien : ik schijn mij uitstekend te vermaken", maar voor ik daar naartoe moest! Sjongesjonge, ze hebben mij moeten meesl�pen : roepen en brullen en om me heen schoppen, maar al bij al werd het toch een amusante avond. Allemaal de schuld van Elvis Costello : hij bleef maar zeuren en mij aan porren om het te doen."

HUMO: Waarom voelde je oorspronkelijk zoveel weerzin? Tom Waits: "Omdat ik die songs niet kende; ik bedoel : ik kon ze niet spelen en ik had geen tijd om ze in te studeren. Het leek me nogal logisch dat Orbison zich zou omringen met mensen die zijn nummers blindelings konden spelen... Eigenlijk had ik daar niets te zoeken, ware het niet dat ik vroeger Roys vaste babysitter ben geweest : ik ken hem al van toen hij nog luiers droeg. Hij kon vreselijk huilen in die tijd (lacht). "

HUMO: Maar heeft hij, los van die tedere herinnering, ook nog een andere betekenis voor jou? Tom Waits: "Ja, zijn songs zijn als dromen, en dat doet me veel meer dan de kwaliteit van zijn zangstem. Ik denk nooit aan rock als ik zijn stem hoor, maar wel aan opera, aan "Rigoletto". 't Is heel vreemd dat een hillbilly met zo'n stem gezegend is, heel irre�el, Caruso in de Rocky Mountains... "

HUMO: Benijd je hem om z'n Orgaan? Tom Waits: "Hoezo benijden? Veel mensen vergelijken mij met Roy Orbison (lacht). Neenee, onze stemmen verschillen wel een beetje : hij is een sirene, en ik ben een hofhond en het gerammel van z'n ketting. Ik hou veel van Roy Orbison, ook al omdat hij altijd uitstekend gekleed gaat, veel te goed voor een hillbilly eigenlijk. Hij draagt Engelse schoenen, op maat gemaakt En hij draagt altijd knellende pantalons, wat goed is voor de hoge noten. "

HUMO: Je h�bt kennelijk iets met schoenen. Er gaat geen interview met jou voorbij of op een of andere manier komen schoenen ter sprake. Op "Big Time" staat nu ook "Red Shoes". Tom Waits: "Schoenen spelen een belangrijke en helaas vaak veronachtzaamde rol in de populaire muziek. Mijn stelling is : als de schoenen deugen, zal de muziek ook wel deugen. Er moet een rechtstreeks verband bestaan tussen de schoenenbusiness en de muziekbusiness. En wat zouden wij zonder schoenen zijn in een wereld vol hondepoep?"

HUMO: Daar zeg je me wat. Het viel me op dat in de film "Big Time" niet ��n shot van het publiek zit, wat nogal ongebruikelijk is voor een concertfilm. Tom Waits: "Al die beelden hebben we er uitgeknipt omdat het publiek totaal naakt was. We wisten vooraf dat we met zulke beelden nooit door de censuur zouden komen, en bovendien moest "Big Time" een film voor het hele gezin worden. Plus : het publiek bestond uit extreem onaantrekkelijke mensen, het soort mensen dat normaal gesproken wordt weggejaagd als het in de buurt van een camera komt. Freaks!"

HUMO: Hoe verklaar je je toenemende belangstelling voor teatraliteit? Tom Waits: "Songschrijven is een kunsttak, en als je zoals ik vindt dat je je lang genoeg in die ene discipline hebt verdiept. wil je wel 's wat anders. En dan stap je bij voorkeur over naar een aanverwante discipline. Je bent nieuwsgierig, je wil nieuwe terreinen verkennen... En acteren is iets waar kinderen en krankzinnigen geen moeite moeten voor doen. Ik wil dus tot ��n van die twee kategori�en behoren. "

HUMO: Moet je moeite doen om kinderlijk te denken? Tom Waits: "Ja, 't is heel moeilijk. Kinderen zijn de meest artistieke wezens omdat hun impulsiviteit en hun oprechtheid door niets worden gehinderd. Daarom kunnen kinderen ook niet functioneren in de maatschappij : eerst moeten ze alles afleren, moeten ze hun aangeboren kunstenaarsschap opofferen. Gekken weigeren dat kunstenaarsschap op te geven. Een volwassen schilder kan een kind dat schildert alleen maar benijden : zo zou hij willen schilderen, maar andere krachten houden zijn penseel vast... 't Is absurd moeilijk om aan de volwassenheid te ontsnappen en toch niet in een gesticht te belanden, maar ik blijf mijn best doen. "

HUMO: Maak je in dat verband gebruik van huismiddeltjes? Tom Waits: "Jazeker, van narcotica en drank. Nee, dat meen ik niet. Ik weet het niet : je moet je blijven verbazen over het raadsel, denk.ik. En zorgen dat je uit de gevangenis blijft. "

HUMO: Hebben je songs die teatrale aanvulling nodig? Tom Waits: "'t Is aardig om aan je songs een optische illusie toe te voegen. "

HUMO: Maar die optische illusie zit toch vanzelf in het hoofd van de mensen die naar je songs luisteren? Tom Waits: "Soms is het veel beter dat een song alleen maar in je eigen hoofd leeft, en niet in het hoofd van iemand anders. Wat verbeelding betreft, zijn we allemaal ongelijk bedeeld. Een subtiliteit van onze schepper. "

HUMO: Had je meteen gezien dat je song "Franks Wild Years" uitgebreid kon worden tot een opera. een operachi romantico zoals je het zelf noemt? Tom Waits: "Nee, dat kwam pas later. Er was wel iets in de anatomie van dat verhaaltje dat me prikkelde : ik vermoedde dat ik de tijdsduur van die song kon rekken. 't Had iets van een vogelverschrikker volledig aankleden : ondergoed, sokken, schoenen, overhemd en een driedelig pak. Om er m��r leven in te stoppen. "

HUMO: Deed het personage Frank jou meer dan je andere personages? Tom Waits: "Dat weet ik niet. Ik probeerde gewoon een archetypisch personage te maken, een doorsnee Amerikaan die plots zijn hele hebben en houen achterlaat, een Johnny Applesea die plots de zeelucht van het avontuur opsnuift, die in het holst van de nacht een onweerstaanbare stem hoort... Ach, eigenlijk doen we dat allemaal : we worden volwassen en we lopen blindelings de wereld in. "

HUMO: Ja. maar bij Frank verloopt het wel wat radicaler : in de originele song steekt hij zijn huis in brand. Tom Waits: "AIs je dan toch weggaat, moet je op een radicale manier weggaan, ervoor zorgen dat je een paar lengtes voor blijft liggen op je verleden. Natuurlijk : je verbrandt sommige bruggen en andere laat je dan weer overeind. Sommige dingen blijven hardnekkig in je herinnering leven, plaatsen waar je nooit weer wil komen... "

HUMO: Welke band heb je met de personages die je verzint? Tom Waits: "Ik heb in ieder geval geen medelijden met hen, althans met de meesten van hen. Dat komt omdat ze compleet verzonnen zijn, en overdreven begaan zijn met je verzinsels is niet goed voor de geestelijke gezondheid. Maar anderzijds verleen ik een stem aan mensen die anders geen recht van spreken hebben : mensen die door de geschiedenis en door het publiek werden verwaarloosd. Ik neem het voor hen op door in hun naam te zingen. "

HUMO: Frank verbrandt alle bruggen om iets in de amusementsindustrie te worden. Tom Waits: "Ja, en dat heb ik ook moeten doen... Je moet op de duur je eigen mythologie cre�ren en z� hevig in die mythologie geloven, dat je alles wat voorafging kunt vergeten. 't Heeft veel met een kleinsteedse omgeving te maken... Ik heb me vaak als een spermatozo�de gevoeld, klein en met een nerveus staartje, en bezeten van de opdracht : ik moet zo snel mogelijk iets bevruchten. "

HUMO: Wat bedoel je met "kleinsteedse omgeving"? Tom Waits: "Dat je met de blik van de boerenpummel naar de Grote Stad kunt kijken. Er overvalt me nog altijd een boerse verbazing als ik ver van huis ben, als ik verre landen zie... Ik heb nooit in een val willen trappen en ik mag van geluk spreken dat ik alle valkuilen tot nog toe heb kunnen ontlopen. Als kind heb ik eventjes in een baseball-ploeg gezeten. Nog voor ik ��n wedstrijd had gespeeld zei de coach mij al : jij moet zo snel mogelijk in de showbusiness zien te geraken. Ik heb zijn wijze raad dan maar opgevolgd. Wat kon ik anders doen? "

HUMO: Je eigen mythologie begint met het verhaal dat je in een taxi geboren bent. Tom Waits: "Onzin. Ik ben als iedereen in een kraaminrichting geboren. Maar er zaten w�l wielen aan. "

HUMO: De vlucht van Frank heeft ook iets wanhopigs. Hij put energie uit zijn wanhoop. Tom Waits: "Ik weet niet of er veel energie uit wanhoop te putten valt. Ik zou veeleer zeggen dat hij zijn energie uit zijn onzekerheid put, en uit zijn zin voor avontuur. Er is moed voor nodig, blinde moed... Ik schrijf avontuurlijke muziek, Halloweenmuziek, ik trek spoken aan. "

HUMO: Je laat in je songs weinig over jezelf los. Tom Waits: "Klopt. Als ik "ik" schrijf, denk ik aan iemand anders. Dat bespaart me een hoop moeilijkheden. Ik laat personages voor mij opdraaien. Natuurlijk moet er wel i�ts van jezelf in die personages zitten... Sommige songs zijn van hout, andere van glas, andere van rook : de ene song is al vroeger vergaan dan de andere, en dat geldt ook voor mijn personages. Papieren vliegtuigjes : het ene strijkt neer in het gras, zodat je het nog 's kunt gooien, maar het andere landt in een plas... Elke song die ik heb geschreven heeft een andere betekenis voor mij. Soms is-ie al dood nadat je hem ��n keer hebt gezongen terwijl een andere song je tien jaar lang blijft aanklampen. Je zingt hem honderden keren en je begrijpt hem nog steeds niet : het blijft een raadsel. Het lijkt wel alsof het ritueel van het zingen je beetje bij beetje iets over het geheim van die song leert... Soms voel ik iets van een katharsis, ondanks het feit dat de "ik" op iemand anders slaat. Als ik op toernee ga, zing ik avond aan avond "Tom Traubert's Blues" en altijd heb ik het gevoel dat iemand een wiegeliedje voor mij aan het zingen is. Een bijna volmaakt gevoel. Ik ben niet verknocht aan mijn songs : ik laat ze los als vogels uit een kooi. Sommige vogels komen terug en gaan op je schouder zitten, en andere vogels zijn voorgoed weg. Blij dat ze van je af zijn... Ik wil natuurlijk wel dat iemand anders zorg draagt voor die verdwenen vogels, maar toch zou ik dat geen liefde noemen. 't Zijn mijn kinderen niet. Ik vind het natuurlijk prachtig dat mijn songs voor mij uit werken gaan; ik voel me als Fagin uit "Oliver Twist", ik stuur mijn kindertjes uit en eis dat ze met geld terugkomen (lacht). Tot mijn grote vreugde hoor ik dan dat iemand in Spanje een vertaling van ��n van mijn songs heeft gemaakt, of dat ��n andere song van mij op de IJslandse radio wordt gedraaid. Daarmee mag ik al blij zijn, want ik schrijf geen klassiekers, songs die door veel mensen worden gecoverd, nummers als Dylans "Blowin' In The Wind" bijvoorbeeld. "

HUMO: Ik zou op z'n minst tien klassiekers van jou kunnen opnoemen. Tom Waits: "Dat is aardig van je, maar ik sta niet op het niveau van Dylan : zijn songs kunnen in elke taal overleven en begrepen worden. Zo universeel zijn de mijne niet. Hij is een Great American Songwriter van het gehalte van Woody Guthrie, Leadbelly of Robert Johnson... Ik zou natuurlijk gr��g een Great American Songwriter zijn, en daarom verlang ik altijd m��r van mijn volgende reeks songs. Ik kan niet zeggen dat ik erg tevreden ben met wat ik tot nog toe heb gedaan. Eventjes wel, maar algauw moet ik weer naar andere einders. "

HUMO: Ooit heb je over songschrijven gezegd : "Ik ga gewoon zitten en ik schrijf een song. 't Is een werk als een ander. " De Tin Pan Alley-aanpak dus. Tom Waits: "Ja, ik k�n op die manier songs schrijven, maar nu is het toch mijn gewoonte niet meer. Nu ben ik veeleer een antenne, of beter : een val, ik zet strikken uit en wacht tot er een song in sukkelt. Als ik hem niet vang, gaat iemand anders er mee lopen... 't zijn dus oorspronkelijk wilde diertjes en het is jammer dat ze in gevangenschap tam worden. Maar kom : ieder��n moet een hond hebben en elke hond heeft een baasje nodig. "

HUMO: Eigenlijk zit je dus op inspiratie te wachten. Die wachttijd noemt men wel eens ledigheid. Tom Waits: "Dat is het ook, maar de meeste uitvinders vinden dingen uit om zich ledigheid te kunnen permitteren. Hoe kan ik 's ochtends langer in bed blijven? Dat is een heel essenti�le vraag. Hoe kan ik vanuit mijn bed de planten water geven zonder daarvoor noemenswaardige inspanningen te moeten doen? 't Is ook niet zo dat je je de grillen van de inspiratie moet laten welgevallen. Naarmate je meer zelfvertrouwen krijgt, kun je de inspiratie ook beter controleren. Je w��t waarop je je wapen moet richten. Op de duur hoef je maar te fluiten, en de inspiratie komt al aangevlogen. "

HUMO: O, ze vliegt? Tom Waits: "Soms fietst ze. Maar voor ze op commando komt aangefietst, verstrijken heel wat jaren, denk ik. 't Heeft veel met zelfvertrouwen te maken. Voor je een kogel tussen je tanden kunt opvangen, moet je eerst geloven dat je dat kunt. Dus studeer je eerst wat ballistiek en natuurkunde."

HUMO: H�b je dat zelfvertrouwen? Tom Waits: "Ik heb het af en toe, maar altijd weer speel ik het kwijt. Talent verpietert als je het niet goed behandelt."

HUMO: Wat was het aandeel van je vrouw Kathleen Brennan in "Franks Wild Years"? Tom Waits: "Ze heef het hele stuk geschreven. Ik heb veel van haar geleerd : eerst nam ze mijn hoed af, en daarna mijn hoofd. "

HUMO: Was het voor een solist als hij niet moeilijk om de bemoeienissen van iemand anders te duiden? Tom Waits: "Eerst brak er een hoop huisraad natuurlijk, er werd heen en weer geschreeuwd en met deuren geslagen; ik had dat vreselijke gevoel dat er iemand over mijn schouder de krant aan het meelezen was. Maar nu is dat allemaal voorbij : ik ben het zelfs aangenaam gaan vinden. Het is mijn zelfvertrouwen uiteindelijk ten goede gekomen. Nu hebben we het gevoel dat we elk over een helft van de wereldkaart gebogen staan. "

HUMO : Als ik je songs hoor, schieten mij nooit beelden van het hedendaagse Amerika te binnen : ik zie de soepbedeling tijdens de Depressie, het gewemel in een speakeasy en de kop van Franklin Roosevelt. En tijdens "Underground" zie ik duidelijk "Metropolis" van Fritz Lang. Tom Waits: "Dat begrijp ik of ik dat nu wil of niet, meestal beland ik in iets dat op de jaren twintig, dertig lijkt. 't Is een rare vertekening van de tijd... En "Underground" is weer zo'n Halloween-song. Ik volg gewoon spoken, denk ik. Maar ik heb natuurlijk nooit gepland om met een song beelden van de jaren dertig op te roepen. Daar heb ik tijdens het schrijven gewoon geen tijd voor. Alle beslissingen moeten worden genomen voor de verf droog is... "

HUMO: Maar vertrek je bij het songschrijven vanuit een helder, vooropgezet beeld? Tom Waits: "Soms hoor ik een kant-en-klare song voor ik er ook maar ��n noot van heb opgeschreven, maar meestal is het constructiewerk, steen voor steen opbouwen. Kijk, een goeie slager gebruikt elk stuk van de koe. Soms ben ik met een song klaar, maar ik heb nog een overschotje. Dat gooi ik zeiden weg, want er kan een nieuwe song uit voortkomen. "

HUMO: Heb je wel eens met de zogeheten writer's block te kampen? Tom Waits: "Ja. Maar een writer's block heeft altijd een goeie reden. Misschien betekent het dat je een bepaalde song al eens eerder hebt geschreven. Voor "Swordfishtrombones" zat ik in zo'n impasse. Ik wist niet waarover ik moest schrijven. Gevolg : alles wat voorafgegaan was, liet ik ontploffen. "

HUMO : Als acteur heb je tot nog toe met enkele belangrijke filmregisseurs kunnen werken. Wat voor indruk heeft bijvoorbeeld Francis Ford Coppola op je gemaakt? Tom Waits: "Francis is op alle vlak een vernieuwer en een driftkop : hij wil de politiek veranderen en de wereld van de financi�n en de technologie, en dat liefst zo snel mogelijk. Hij is precies als Tucker. Toen hij me vroeg om filmmuziek voor "One From The Heart" en "The Cotton Club" te schrijven, klonk het : "Cocktailmuziek en niets anders". Daar had ik wel eventjes andere gedachten over, dus ik week listig af van de opdracht, maar tenslotte heb ik toch cocktailmuziek moeten schrijven, er was geen ontkomen aan... Maar begrijp me niet verkeerd : ik hou van die man. Hij kan uitstekend manipuleren. Geef hem een bord spaghetti en een flesje rode wijn, en hij maakt er een meeslepend tafereel van. Een repliek uit de film "Tucker" luidt : "Don't get too close to me or you might catch my dreams". Dat klopt. Als je in zijn buurt komt, loop je zijn dromen op, en tegelijk word je je bewust van je eigen capaciteiten. "

HUMO : En Jim Jarmusch? Tom Waits: "Een zeer eenzame regisseur. Voor hij een film begint te draaien, heeft hij hem al lang klaar in zijn hoofd. Eik shot is nadien millimeterwerk. "

HUMO: Had je tijdens de opnamen van "Ironweed" niet de indruk dat je in je eigen verbeeldingswereld aan het wandelen was? Tom Waits: "Jazeker, 't was heel gek, vooral toen ik langs de spoorweg naar dat zwerverskamp liep. Ik dacht : "Ik ben thuis! Eindelijk!". Ja, ik was er dol op. Ik heb lang getwijfeld voor ik die rol aannam, want ik dacht : "Dit heb ik al eens eerder gespeeld", weet je. Ik hou veel van William Kennedy : hij is als een minister die drinkt. Z��r interessant. Als je met hem spreekt, heb je de indruk dat je met een professor converseert, maar tegelijk snuif je de geur van z'n kleren op : whisky en avontuur. "

HUMO: Drank en bars : opnieuw komen we in jouw mythologie terecht. Tom Waits: "Als ik nu nog drink, krijg ik moeilijkheden.Thuis, bedoel ik. De kinderen eisen dat ik vroeg opsta. Om zes uur 's ochtends willen ze dat ik de Empire Stade Building namaak met lucifers. En in bars treed ik niet meer op, want m'n pianosnaren gaan er van roesten. "

HUMO: Pardon? Tom Waits: "Al die zuipschuiten die bier in je babyvleugel morsen ais ze je om "Smoke Gets In Your Eyes" verzoeken."

HUMO: In "Ironweed" stond je tegenover Jack Nicholson. Een verwante ziel? Tom Waits: "Een heel grappig man. Hij zou zich kandidaat moeten stellen voor de presidentsverkiezingen. Hij is een straatjongen met verstand. Breng hem naar om het even welke stad : binnen de drie dagen slaapt hij er met de dochter van de burgemeester. Geef hem twee dollar, en binnen de drie dagen is hij eigenaar van een casino... Hij is fundamenteel ondeugend en kan uitstekend vertellen. Toen ik hem voor het eerst ontmoette op de set van "Ironweed" zat hij naar zo'n hondeshow op de televisie te kijken, compleet gefascineerd. De hele tijd zat hij te mompelen : "Moet je de spieren van die kleine smeerlap 's zien! Wat een hondje zeg! Wat een monstertje!". Hij verbergt zijn emoties nooit en hij begon nogal ontroerd over zijn eigen hond te vertellen. Het dier was net gestorven. "Dat beest was een betere hond dan ik ooit zal kunnen zijn", zei hij (lacht)... "

HUMO: Welke rol ga je binnenkort in "Cold Feet" van Robert Dornhill spelen? Tom Waits: "Een moordenaar; een huurmoordenaar die drie�ntwintig keer raak heeft geschoten, zonder zijn beroemde laatste woorden te vernemen. Een koelbloedige moordenaar. Maar 't is een komedie hoor. En ik denk dat ik er een uitgebreide garderobe aan ga overhouden. "

HUMO: Jouw muziek druist tegen alles in : tegen de smeu�gheid die de radio eist en tegen de high-tech van de moderne studio. Tom Waits: "Bewust. Nu hoeft men zelfs geen idee meer te hebben als men de studio ingaat : de studio zelf hoest er wel eentje op. De populaire muziek is net als de televisie volledig verdwenen in merchandising. Dat interesseert me dus hoegenaamd niet. Keith Richards zegt dat hij "een haar in het beeldvenster" wil zijn. Dat wil ik ook. Een tandrad dat een tand mist... Ik laat mijn songs elegant manken. Ik voel me wel een beetje eenzaam, maar kom : er zijn nog altijd mensen die mij een platencontract aanbieden. Maar als ik nu g��n platencontract had, zou ik verschrikkelijk in de puree zitten, denk ik. "

HUMO: Krijg je airplay in Amerika? Tom Waits: "Bijna niet. Ik denk dat ik de verkeerde kleren draag. "

HUMO Zijn er nog muzikanten met wie je je op een of andere manier verwant voelt? ' Tom Waits: "Ik heb altijd van Elvis Costello gehouden. The Replacements vind ik ook heel goed. En Henry Rollins. Van rap hou ik ook : 't is snel, hard en je kunt het met zo'n beatbox thuis maken. En luidop kletsen over de mensen in je buurt, ja, dat zegt me wel wat. 't Is moderne folk... Kan natuurlijk een trend zijn. Ik weet nog altijd niet of de business nu trends cre�ert, of er gewoon gebruik van maakt. Geen enkel muziekgenre kan nu nog in het wild groeien. De media slepen het snel naar het slachthuis."

HUMO: In "Down In The Hole" verjaag je de duivel op de drieste toon van televisieevangelisten. Zie je die heren vaak aan het werk? Tom Waits: "Ja, want als je de kans krijgt om een gek te zien, moet je ze grijpen, vind ik. 't Zijn doldraaiende verkopers : mocht de Bijbel niet weer vlot van de hand gaan, dan schakelen ze zonder problemen over op schoenen, verzekeringspolissen of tweedehands auto's. Ze kennen de knepen. Maar ik vind hen heel grappig. Mijn moeder stuurt hen brieven en geld. Dat geeft haar een veilig gevoel. Ze is gek. "

HUMO: Hoe stel jij je de duivel voor? Tom Waits: "De duivel is duidelijk een klein meisje met een blauw jurkje aan. Ze gooit een rode bal op in je achtertuin."

HUMO: Wat vond je van "Love is a dog from hell" van Dominique Deruddere? Torn Waits : "Goeie film, goed scenario ook. Jammer dat ik toen geen tijd had om er filmmuziek voor te schrijven. Ik heb Dominique Deruddere ontmoet en ik vond hem meteen een aardige kerel."

HUMO: Laatste vraag : kan een mens zich ooit vestigen in Rainville? Tom Waits: "Als hij er voldoende geld voor heeft... Nee, niemand kan in Rainville wonen. "

Rudy Vandendaele.

Notes:

N/A